W odróżnieniu od kolażu (przedrostek "de") dekolaż jest formą artystyczną polegającą na  działaniu odwrotnym do tworzenia kolażu.


Decollage, czym się różni dekolaż od kolażu?

 

W praktyce Decollage jest formą artystyczną polegającą na odrywaniu zalegających na siebie plakatach / afiszach tworząc w ten sposób płaski, lecz równocześnie wielowarstwowy obraz wynikający z połączenia prześwitujących przez siebie, początkowo niepowiązanych plakatów.


Dekolaż w drugiej połowie XIX w. - rozwój Decollage 

 

Technika dekolażu stanowi element tzw. „sztuki akcji” (performance, ekspresjonizm abstrakcyjny). Termin Decollage wprowadził w około 1938 roku francuski surrealista Léo Malet, technika ta stała się jednak szerzej znana dopiero od 50 lat., kiedy była intensywnie stosowana m.in. przez Jacques'a de la Villeglé, François Dufrene'a (tworzący od 1957) i Mimma Rotellę (także pracujący ze zniszczonymi plakatami i afiszami, od 1953), Raymond Hains.

 

Przedstawiciele dekolażu w latach 50. określani są jako afiszyści (les affichistes), kierunek, który reprezentowali określa się zaś jako afiszyzm (affichisme), ze względu na użycie starych afiszów jako materiału artystycznego.

 

Do pionierów i głównych reprezentantów decollage’u w obrębie performansu należał przede wszystkim Wolf Vostell. Dokonywał on aktów zniszczenia przedmiotów uznawanych za symbole konsumpcyjnego stylu życia, takich jak telewizory (antykonsumpcjonizm w sztuce).

Dekolaż

Co to jest Dekolaż?

Decollage - François Dufrêne Sans-Titre - Dekolaż
V-ART Virtual Gallery exhibition

Późniejszy rozwój

 

Wykorzystywanie cudzych, wcześniej istniejących obrazów nadal okazywało się popularne w różnych formach w erze pop-artu w latach 60., ale zostało zastąpione mniej ekspresyjnymi stylami pastiszu i fotomontażu, gdy postmodernizm zapanował w latach 70. i 80. XX wieku.

 

Brutalne w swoim działaniu oszpecanie, które dekolaż wniósł do przestrzeni galerii, nadal przenika do dzisiejszych praktyk artystycznych, a niektórzy artyści współcześni zapraszają nas do ponownego rozważenia znalezionego lub historycznego materiału, który po rozerwaniu otrzymuje nową tożsamość... wcześniej zamaskowane.

 

 

 

Bibliografia:

 

  • Phasen. Jürgen Becker und Wolf Vostell, Galerie Der Spiegel, Köln 1960
  • TPL, François Dufrêne, Alain Jouffroy, Wolf Vostell, Verlag Der Kalender, Wuppertal 1961
  • Dufrene, Hains, Rotella, Villegle, Vostell: Plakatabrisse aus der Sammlung Cremer, Staatsgalerie Stuttgart, 1971
  • Ulrich Krempel: Nouveau Réalisme. Revolution des Alltäglichen, Hatje Cantz, Ostfildern 2007, ISBN 978-3-7757-2058-8
  • Pierre Restany: Manifeste des Nouveaux Réalistes. Éditions Dilecta, Paris 2007
  • Wolf Vostell. Dé-coll/age, Editorial Pintan Espadas No.10, 2008, ISBN 978-84-7796-165-9
  • Raymond Hains. Akzente 1949–1995. Ritter-Verlag, Klagenfurt 1995, ISBN 3854151802
  • Dé-coll/age und Happening. Studien zum Werk von Wolf Vostell, Ludwig, Kiel 2012, ISBN 978-3-86935-145-2
  • Klaus Gereon Beuckers und Hans-Edwin Friedrich: dé-coll/age als Manifest, Manifest als dé-coll/age. Manifeste, Aktionsvorträge und Essays von Wolf Vostell, = neoavantgarden, Bd. 3, edition text + kritik: München 2014, ISBN 978-3-86916-260-7
  • Poesie der Grossstadt. Die Affichisten. Bernard Blistène, Fritz Emslander, Esther Schlicht, Didier Semin, Dominique Stella. Snoeck Verlag. 2014. ISBN 978-3-9523990-8-8