W odróżnieniu od kolażu (przedrostek "de") dekolaż jest formą artystyczną polegającą na działaniu odwrotnym do tworzenia kolażu.
W praktyce Decollage jest formą artystyczną polegającą na odrywaniu zalegających na siebie plakatach / afiszach tworząc w ten sposób płaski, lecz równocześnie wielowarstwowy obraz wynikający z połączenia prześwitujących przez siebie, początkowo niepowiązanych plakatów.
Technika dekolażu stanowi element tzw. „sztuki akcji” (performance, ekspresjonizm abstrakcyjny). Termin Decollage wprowadził w około 1938 roku francuski surrealista Léo Malet, technika ta stała się jednak szerzej znana dopiero od 50 lat., kiedy była intensywnie stosowana m.in. przez Jacques'a de la Villeglé, François Dufrene'a (tworzący od 1957) i Mimma Rotellę (także pracujący ze zniszczonymi plakatami i afiszami, od 1953), Raymond Hains.
Przedstawiciele dekolażu w latach 50. określani są jako afiszyści (les affichistes), kierunek, który reprezentowali określa się zaś jako afiszyzm (affichisme), ze względu na użycie starych afiszów jako materiału artystycznego.
Do pionierów i głównych reprezentantów decollage’u w obrębie performansu należał przede wszystkim Wolf Vostell. Dokonywał on aktów zniszczenia przedmiotów uznawanych za symbole konsumpcyjnego stylu życia, takich jak telewizory (antykonsumpcjonizm w sztuce).
Wykorzystywanie cudzych, wcześniej istniejących obrazów nadal okazywało się popularne w różnych formach w erze pop-artu w latach 60., ale zostało zastąpione mniej ekspresyjnymi stylami pastiszu i fotomontażu, gdy postmodernizm zapanował w latach 70. i 80. XX wieku.
Brutalne w swoim działaniu oszpecanie, które dekolaż wniósł do przestrzeni galerii, nadal przenika do dzisiejszych praktyk artystycznych, a niektórzy artyści współcześni zapraszają nas do ponownego rozważenia znalezionego lub historycznego materiału, który po rozerwaniu otrzymuje nową tożsamość... wcześniej zamaskowane.